Tijdens de voorbereiding van mijn tropengeneeskunde-coschap was ik twijfelachtig over de stage. Het was een spannende onderneming en ik wist niet precies wat ik moest verwachten. Inmiddels ben ik terug van dit grootse avontuur en zeg ik tegen al mijn collega’s: “Onbegrijpelijk dat niet iedereen dit doet!”
Maar wat maakt een stage in Mikumi nou zo bijzonder? Ten eerste heb ik nog nooit zulke gastvrije mensen ontmoet als het personeel van St. Kizito. Vanaf de eerste dag voelde ik me helemaal welkom. Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door het ziekenhuispersoneel. Monica, een verpleegkundige die ook op het terrein woont, liet ons het guesthouse zien en nam ons mee naar de markt. Al snel werd duidelijk dat als je hier verblijft, je als familie wordt behandeld.
Daarnaast waren er in het ziekenhuis veel plekken waar je als student kon meelopen. Van de operatiekamer tot de radiologie, iedereen was enthousiast om ons iets bij te brengen. Tijdens deze stage heb ik ziektes kunnen zien en begrijpen die ik in Nederland niet of nauwelijks tegenkom. Denk aan malaria, ondervoeding, en bijzondere gevallen zoals krokodillenbeten.
Vragen stellen en meedenken over behandelingen werd zeer gewaardeerd. Bovendien was het fijn dat je als student ook iets kon teruggeven, zoals het geven van een klinische les. Bij deze les was iedereen aanwezig, van de tuinman tot de arts. Het was een kunst om de presentatie boeiend en begrijpelijk te houden voor iedereen!
Wat mij het meeste zal bijblijven is het verschil in cultuur. Ik heb veel kunnen leren van de cultuur in Tanzania. Waar we in Nederland rennen en vliegen, en waar bijna alles maakbaar lijkt, is er in Tanzania juist veel acceptatie en rust. Niet alles is maakbaar. Dingen komen zoals ze komen. Dit was verfrissend en mooi om te zien. Iets waar we als Nederlanders soms ook wat meer van kunnen gebruiken. Of zoals ze daar zeggen: “Hakuna matata!”
