Roland Buenting is samen met zijn dochter Rosanne naar Mikumi geweest.

Hij vertelt ons over zijn ervaringen.

Het was mijn eerste bezoek aan Tanzania. Dar es Salaam ervaarde ik als een enorme drukke stad met slechte bestrating. Overvolle straten en veel kleurrijke mensen.

Het viel me op dat alle mensen die we ontmoet hebben erg vriendelijk waren.  Ook de agenten, bij de talrijke controles onderweg, begonnen allemaal een praatje met ons.

Ik ben gevraagd om mee te gaan naar Mikumi door mijn dochter Rosanne. Zij was jaren geleden al eens met mijn vrouw en haar moeder, Maria, in Mikumi geweest. Vanaf die tijd had ze de ambitie om als tandarts terug te komen. Om in het St. Kizito hospital iets bij te dragen aan de lokale tandheelkundige gezondheid. Samenwerken doe ik al geruime tijd met haar en dit avontuur ging ik graag aan.

Ondanks dat ik al veel informatie van te voren gekregen had, wist ik niet goed wat ik daar kon verwachten. In NL zijn we (ver)ge-wend met een mooie praktijk inrichting. Goed werkende apparatuur en een onbeperkt aanbod van gebruiks-materialen.  Bij ons is het nooit te warm of te koud.

Ter voorbereiding hadden we flink wat kleingoed verzameld. Hygiëne artikelen zoals mondkapjes en handschoenen daarnaast gezichtsschermen en capsules met anaesthesie, hechtmateriaal en een voorraadje composiet. We hadden ons voorbereid op het doen van veel extracties en minder op restauratief werk.

In Mikumi werden we zeer hartelijk ontvangen, zuster Antusa kwam met een collega een heerlijke taart brengen zodra we arriveerden. 

In de tandheelkunde behandelkamer stonden de meeste spullen die we in NL ook hebben. Toch moesten we flink improviseren om te kunnen werken. Het gaspedaal waar onze boor op reageert ging zo zwaar dat Rosanne het niet voldoende ingedrukt kreeg. Omdat er geen water met de boor meegevoerd werd gebruikten we de meerfunctiespuit tevens als koelmiddel.

Het lukt ons zo om alle tandheelkundige zorgvraag te kunnen behandelen.

Soms doe je als tandarts dankbaar werk. Een van de verloskundige uit het ziekenhuis was gevallen en miste daardoor een groot opvallend stuk van haar voortand. Gelukkig hadden wij precies de juiste kleur composiet bij ons zodat we een mooie hoekopbouw konden maken. De rest van ons verblijf in het ziekenhuis werden we dagelijks verblijd met een breed lachende medewerker!!

We brachten een bezoek aan twee basisscholen, samen met Lieveke Degen die goed Swahili spreekt,  en Maria. We stonden ervan te kijken hoeveel kinderen er in één lokaal pasten, 110! Geen van hen was ooit naar de tandarts geweest.  Met behulp van Lieveke  gaven we uitleg over voeding en de invloed daarvan op het gebit. De kinderen, tussen 9 en 11 jaar, wisten precies wat goed en slecht voor hun tanden is. Maar brachten dat niet echt in de praktijk. Van de 220 kinderen die we daar onderzochten hadden er 30 gaatjes die behandeld moesten worden. Kleine afwijkingen telden we niet eens mee. We boden aan om hen in het ziekenhuis, gratis , te behandelen. Helaas kwam de helft maar opdagen. Jammer.

We hebben de gelegenheid aangegrepen om in het weekend te genieten van de prachtige natuur en de verscheidenheid aan dieren in een van de nationale parken. Dat blijft een hele belevenis.

Het ziekenhuis verraste ons met een gezellig afscheidsfeestje op onze laatste avond. Dansend en proostend met de vele warme en hartelijke medewerkers van het St Kizito hospital bezorgde zij ons een ervaring die we niet snel zullen vergeten!

Up to date blijven?