Het is de dag van ons vertrek naar Nederland na drie weken in Mikumi te hebben doorgebracht. Voordat we vertrekken, besluiten we om nog even de Maternity (verloskamers) te bezoeken. We willen afscheid nemen van de verpleegkundigen en nog een laatste blik werpen op de premature baby’s en informeren naar de bevalling van een vrouw die we de afgelopen weken dagelijks hebben gecontroleerd.
Bij aankomst in de verloskamers zien we een wiegje met een baby, maar er is geen moeder in de buurt. We vragen aan de dienstdoende verpleegkundige wie deze baby is en horen een hartverscheurend verhaal. Deze baby, we noemen hem maar “Remy” is afgelopen nacht geboren in een afgelegen hutje, zonder enige medische hulp. De moeder heeft hem daar achtergelaten, in de hoop dat iemand hem zou vinden en naar een plek zou brengen waar goed voor hem gezorgd zou worden. Gelukkig werd Remy gevonden door een behulpzame man die hem naar het ziekenhuis bracht.
Remy lag nu in een wiegje, gewikkeld in oude doeken, maar gelukkig boden de verloskamers mutsjes en dekentjes, gebreid door Nederlandse dames, en een kruik om hem weer op temperatuur te brengen. Het beeld van deze eenzame baby roept direct de vraag op waarom zijn moeder hem heeft achtergelaten. Er speelden vast veel gedachten door haar hoofd toen ze deze moeilijke beslissing nam. We hopen dat ze heeft geloofd dat Remy snel gevonden zou worden en de zorg zou krijgen die hij nodig heeft.
De verpleegkundigen zorgen de komende dagen / weken voor Remy, in de hoop dat de moeder of een familielid naar het ziekenhuis zal komen om de zorg over te nemen. Als dit niet gebeurt, zal de overheid voor hem zorgen en wordt hij naar een weeshuis gebracht.
Bij het horen van dit verhaal vraag je je meteen af wat je voor Remy kunt doen. We besluiten om naar het winkeltje tegenover het ziekenhuis te gaan en melkpoeder, flesjes en luiers te kopen, die we vervolgens bij de verpleegkundige achterlaten. We hopen dat Remy opgroeit op een plek waar hij kansen krijgt op een goede toekomst.
Dit ontroerende verhaal van Remy raakt ons diep en herinnert ons eraan dat er overal ter wereld kinderen zijn die onze zorg en aandacht nodig hebben. Het is een herinnering dat zelfs kleine gebaren van medeleven en steun een verschil kunnen maken in iemands leven. Het laat zien dat er hoop is, zelfs in de meest hartverscheurende situaties.
Het is ons verlangen dat met liefdevolle zorg en steun Remy de kans krijgt om op te groeien in een omgeving waar hij geliefd wordt. We hopen dat hij mag opgroeien in een wereld waar hij zich veilig en geborgen voelt, met kansen voor een mooie toekomst.
Dit verhaal doet ons beseffen dat er nog zoveel onrechtvaardigheid en nood is in de wereld, maar het inspireert ons ook om ons in te zetten, zelfs op kleine schaal, om een positieve verandering teweeg te brengen. We nemen afscheid met een gevoel van vastberadenheid om ons in te zetten voor de meest kwetsbaren en om de wereld een beetje mooier te maken, stap voor stap.
